Rozdział 3
Zaproszenie
-Mamo! Co ty tu robisz?- Spytałam, zaskoczona na jej widok. Nie mogłam
wyczytać z jej wyrazu twarzy, co teraz czuje.
-O ile pamiętam, to tutaj mieszkam- odparła, zaciskając swoje usta w cienką
linię. Przełknęłam ślinę i spojrzałam na Sawyer'a, który nadal siedział na mnie
okratkiem. Moje oczy się zaokrągliły, myślàc o tym, co mama teraz widzi. Brunet
też to zrozumiał i zerwał się na równe nogi.
-Jen...- zaczął, ocierajàc swoje zielone ręce o dżinsy.
-Możesz mi wytłumaczyć co się tutaj dzieje?- Spytała go. Jej włosy były
spięte w profesjonalny kok, a jej biała koszula była idealnie wyprasowana.
Zastanawiało mnie jak mogła chodzić codziennie w szpilkach.
-Malujemy płot.- Brunet skinął głową w stronę pomalowanego drewna.
-I przy okazji pofarbowałeś Alex włosy na zielono?- Uniosła jedną brew,
gest którego niestety po niej nie odziedziczyłam. Chłopak podrapał się
niezręcznie po głowie, niewiedzàc co powiedzieć. Nagle zgubił swój cięty język?
Miałam ochotę uderzyć się dłonią w czoło. Powstrzymałam się i zerknęłam na
mamę.
-Dzisiejsza młodzież- powiedziała pod nosem na tyle głośno, że usłyszałam.
-Idzie się lepiej umyć zanim ta farba zaschnie- westchnęła, ruszając do domu.
Gdy usłyszeliśmy zamykające się drzwi, Sawyer wybuchł śmiechem.
-Ty tchórzu.- Posłałam mu mordercze spojrzenie. -To nie śmieszne-
-Co mogę powiedzieć? Mamy mnie nie lubią.- Pomógł mi wstać, broniąc się.
-To jest chyba twoja stała wymówka. Zobacz co ze mną
zrobiłeś-
wymamrotałam, patrząc na swój kolorowy ubiór. Wiedziałam, że wieczorem
będzie
mnie czekać rozmowa z mamą. Moje oczy powędrowały do ochlapanego
krzesła.
Zniszczyliśmy połowę ogródka. Kara gwarantowana. Ale tylko dla mnie.
Sawyer'owi
zawsze uchodziło wszystko płazem. Gdyby rodzina Hendersonów była
mniejsza,
pewnie nie miał by tak łatwo. Ale Gina miała pełne ręce roboty z
bliźniakami,
bo rozrabiali jak nigdy. Niedawno poprosili o mały basen. Gdy Gina
odmówiła, o mało nie zatopili połowy domu, gdy zapomnieli, że puścili
wodę do wanny.
-A, to da się naprawić.- Wzruszył ramionami. Zanim wiedziałam co się dzieje,
jedna z jego rąk objęła mnie w biodrach, a druga owinęła się pod moimi
kolanami.
-Co ty wyprawiasz?- Spytałam. Zaczął iść w stronę patio, trzymając mnie jak
pannę młodą. Nie odpowiedział ki. Zamiast tego, położył mnie na betonie i
podszedł do jaskrawego żółtego węża.
- Sama dam sobie radę.- Wstałam, wystawiając dłoń w jego stronę. Brunet
uśmiechnął się łobuzersko i pokręcił głową. Odskoczyłam do tyłu, gdy mnie
opryskał.
-Coś się stało, żabciu?- Spytał, niewinnie, gdy zacisnęłam mocno zęby.
- Ile razy ci mówiłam, że nie masz mnie tak nazywać?- Wzięłam mały krok w
jego stronę, zerkając na wąż w jego dłoni.
-Ale czemu nie, żabciu?- Nałożył nacisk na moje przezwisko, drocząc się.
Gdyby mama nie mama, pewnie by mnie tak nie nazywał. Widać było, że uwielbia
mnie tak denerwować. Błysk w jego błękitnych oczach, oraz sposób w który
unosiły się jego usta, wszystko mówiły. Gdy nie odpowiedziałam, opryskał mnie
ponowie wodą.
-Sawyer!- Wrzasnęłam. Nienawidziłam zimnej wody, a ta akurat była
lodowata. Chłopak zaśmiał się i prysnął wodą tuż przed moimi nogami. –Sama dam
sobie radę- powiedziałam, wyciągając dłoń w jego stronę. Brunet pokręcił głową.
Moje krzyki pewnie usłyszała cała ulica.
Szkoła się dopiero zaczęła, a ja miałam już jej dość. Miałam tyle zadane,
że przez cały wieczór spędziłam pokoju
je odrabiając. Wszystko było takie ciężkie. Nie wyobrażałam sobie co będzie za
dwa lata. Odebranie dyplomu w tym momencie wyglądało jak coś niemożliwego.
Przetarłam oczy, zapalając lampkę przy swoim łóżku. Przez otwarte drzwi,
słyszałam, że mama ogląda swój ulubiony serial...Miała zwyczaj oglądania go
bardzo głośno. Oczywiście nie rozumiałam dlaczego tak robiła. Chwyciłam pilot
ot swojego radia i przełączyłam na inną stację. Kąciki moich ust uniosły się w
górę, słysząc znaną mi piosenkę. Zamknęłam drzwi, pogłaśniając radio. Do moich
uszów dotarła wspaniała nuta. A następnie nadszedł prymitywny głos Janis, wysyłając
emocje z moich uszów do stóp i z powrotem, ożywiając wszystkie komórki w moim ciele. Przymknęłam swoje oczy,
siadając na swoje łóżko. Za każdym razem, gdy słuchałam jej piosenek, wszystko
we mnie drżało. Jej głos, głośny i wyboisty, sprawiał że czułam zawroty głowy. Zignorowałam
nawet swój telefon, który zaczął dzwonić. Janis domagała się mojej uwagi.
Wzięłam głęboki oddech, kolejna zwrotka napływająca do moich uszów z kolejną
falą emocji. Było to nie do opisania. Byłam zawiedziona, gdy piosenka się
skończyła. Wstałam, chcąc włączyć ją od nowa, ale przypomniało mi się, że
leciała w radiu. Westchnęłam, czując, że dostałam gęsiej skórki. Przetarłam
swoje ręce, próbując się ich pozbyć. Usiadłam z powrotem na swoim łóżku,
składając swoje nogi pod sobą. Ściszyłam radio, jednocześnie chwytając za
telefon. Zerknęłam na
zegarek. Było już po jedenastej. Moje oczy się zaokrągliły. Aż tyle czasu
spędziłam na odrabianiu lekcji? Rzuciłam mordercze spojrzenie w stronę książek,
marząc o tym by się zapaliły.
Od: Sawyer (1(309)133 - ****)
Świetnie wyglądasz w mojej bluzce :)
___________________________
Spojrzałam na swoje ubranie. Miałam na sobie spodenki i fioletową bluzkę
Sawyer’a. Znalazłam ją w wypranych ciuchach pewnego dnia i postanowiłam ją
sobie zatrzymać. Sądziłam, że bez jednej koszulki przeżyje. Po za tym była
bardzo wygodna. Ale skąd on to wiedział? Nigdy przy nim jej nie nosiłam, bo się
wstydziłam. Zaczęłam odpisywać, ale zatrzymał mnie dźwięk dobiegający z
łazienki. Zerwałam się z łóżka, patrząc na drzwi. Wiedziałam, że to on, zanim
się pojawił.
-Nie pamiętasz co powiedziała mama?- Spytałam go, uderzając go lekko w
ramię. Sawyer chwycił mój nadgarstek w swoją dłoń, przytrzymując mnie w
miejscu. –Miałeś wchodzić przez drzwi.- Zerknęłam za siebie, próbując usłyszeć
jakiekolwiek oznaki, że mama coś usłyszała. Nic. Nadal oglądała swój serial.
Gdyby telewizor był wyłączony, byłam pewna, że by usłyszała ten hałas, który on
narobił.
-Myślałem, że dziewczyny lubią jak faceci skradają się do ich pokoi przez
okno. A tak w ogóle, wolę te w sypialni. W łazience jest za małe- uśmiechnął się
diabelsko.
-Jasne, gdy ich rodzice o tym nie wiedzą- odparłam. –Ale ty niestety
zostałeś przyłapany na gorącym uczynku, pamiętasz?- Spytałam, próbując zabrać
swój nadgarstek. Był tak blisko, że czułam zapach jego perfum. Powstrzymałam
się od podejścia bliżej i zagarnęłam kosmyk swoich włosów za ucho.
-To nie moja wina, że twoja mama jest jak ninja- zaczął się bronić.
Pokręciłam głową, odgłos niezadowolenia wydobywający się z moich ust. –No i...-
Jego oczy zleciały trochę niżej i pojawił się jego znany uśmiech. –Każda
kobieta powinna nosić ubrania swojego mężczyzny-
Jego bluzka. Zagryzłam dolną wargę, czując delikatne palenie na mojej
twarzy.
-A czemu tu jesteś?- Spytałam po chwili. Nie była to odpowiednia godzina
na odwiedziny. Miałam tylko nadzieję, że mama się nie dowie o tym, że znowu
wkradł się przez okno. Jest ona wyrozumiała, ale tylko do pewnego razu.
-To już nie mogę odwiedzić swojej dziewczyny?- Wydął wargę, udając
zranionego.
-Jasne, nie zemną takie gierki.- Wywróciłam oczami.
-Ale to prawda.- Zaśmiał się. –Żabciu, czy tak trudno uwierzyć, że po prostu
się stęskniłem?- Przekręcił głowę lekko na bok, obserwując mnie. Udałam, że się
nad tym zastanawiam.
-Tak
-Jak to?
Mój wzrok przykuła biała kartka, która wystawała z jego kieszeni. Westchnęłam
i wsadziłam dłoń w przednią kieszeń jego dżinsów. Nie patrzałam na niego, ale
usłyszałam jego odgłos zaskoczenia. Szybko ukrył to śmiechem.
-Ej, żabciu.- Schwycił moją dłoń. Uniosłam swój wzrok,
jego oczy były przeniknięte psotą. –Raczej nie jestem jeszcze na to
gotowy- powiedział. Niech
go licho. Dotarło do mnie o co mu chodziło i zarumieniłam się.
-Ja..J...Eh...- zacięłam się, nie wiedząc co powiedzieć. Zdenerwowana,
wyrwałam swoją dłoń i poszłam do swojego łóżka, kładąc się pod pierzynami.
-Powiedziałem coś złego?- Dotarł do mnie jego głos.
Zignorowałam go.
Gdybym była w kreskówce, pewnie bym rozpięła magiczni rozporek w łóżku i
schowała się w środku. Nadal zawstydzały mnie jego komentarze. Powinnam
się już
do tego przyzwyczaić. Wiedziałam, że żartował, ale nie chciałam żeby
widział,
jak na to reaguje. Bałam się, że pomyśli, że jestem niedoświadczona.
Tak, była
to prawda. Nie chciałam, żeby porównywał mnie z innymi dziewczynami, z
którymi
był przedtem. Nie miałam doświadczenia w dziale relacji damsko męskich.
Poczułam jak Sawyer usiadł obok mnie. Następnie zdjął ze mnie kołdrę,
kładąc ją
jak najdalej ode mnie. Skrzyżowałam ręce na klatce piersiowej, kładąc
się na
swoich plecach. Brunet uniósł brwi do góry, przypatrując się mnie. Jego
wskazujący i środkowy palec wylądowały na moim udzie, wędrując po nim
powoli. Gdy
nie zareagowałam, położył swoje dłonie na moich biodrach i przyciągnął
do siebie do puki nie leżałam pod nim. Położył swój kciuk na mojej
dolnej wardze,
pocierając ją delikatnie aż w końcu się uśmiechnęłam.
-Co jest na tej kartce?- Spytałam, ciekawa. Brunet przyłożył swoje czoło
do mojego. Poczułam powiew jego szamponu do włosów. Musiał to być jakiś owoc,
ale w tej chwili nie byłam pewna jaki? Mieszanka limonki i czegoś jeszcze.
Chłopak wyjął świstek papieru z swojej kieszeni i oddalił swoją twarz od mojej,
bym mogła ją przeczytać.
-Miasto organizuje to co roku. Jest na cały weekend. Może chcesz się
wybrać?- Mówił, gdy ja patrzałam na plakat. Na środku był obrazek ogniska, a
pod spodem w niebieskiej czcionce informacje. Właściciel domków wakacyjnych
niedaleko Brunsville co roku pozwalał gminie miasta wynajmować wszystkie domki
na weekend dla nastolatków, którzy chcieli spędzić trochę czasu na łonie natury.
-Pomyślałem, że może będziesz chciała pojechać. Zostało jeszcze kilka
miejsc...-powiedział niepewnie. Złożyłam kartkę w kostkę i odłożyłam ją na bok.
Zagryzłam dolną wargę. Było to takie urocze. Wiedziałam, że go nie interesują
atrakcje gdzie nie ma motorów, ani telewizji, a zamiast tego jest pełno
komarów i śpiewanie przy ognisku.
-A kiedy to jest?- Spytałam, nie pamiętając daty, która była napisana na
kartce.
-W ten we...-Zaczął, ale położyłam palec na jego ustach, uciszając go.
Usłyszałam kroki mamy na schodach. Przeklęłam w myśli. Jej serial już się
skończył. Spojrzałam na Sawyer’a, ostrzegając by nie ważył się nawet odezwać.
Mama wyraźnie powiedziała, że ma używać drzwi. Żaden porządny rodzic nie odpuści kolejny raz.
-Alex, śpisz już?- Odezwał się głos mamy za drzwiami.
-Nie. Jeszcze odrabiam lekcje- odpowiedziałam jak najszybciej, modląc
się, żeby nie otworzyła drzwi. Mój palec nadal leżał na ustach Sawyer’a, który
wyglądał na bardzo rozbawionego. Pokręciłam mocno głową, komunikując, że nie ma
nic kombinować.
-Tylko nie siedź za długo, bo nie wstaniesz
-Dobrze. Dobranoc.- Odetchnęłam z ulgą, słysząc jak drzwi od jej pokoju
się zamykają. –Musisz przestać się tak wkradać. Przez ciebie dostanę dożywotni
szlaban- zwróciłam się do bruneta.
-I tak będę się dalej wkradał.- Jego głos był pewny. Zniżył swoje usta do
mojej dłoni i pocałował ją lekko, schodząc niżej w stronę mojego ramienia.
-A co jeśli założy mi kraty na oknach?- Spytałam, moje oczy obserwujące
każdy jego ruch. Przełknęłam mocno ślinę, próbując utrzymać swoje myśli w
ładzie.
-Wątpię, żeby się tak stało- zaśmiał się, odchylając się ode mnie. Tam
gdzie były jego usta sekundę temu, czułam lekkie mrowienie. –Chyba nie sądzisz,
że twoja mama aż tak źle o mnie myśli?- Położył swoją dłoń na mojej twarzy,
głaszcząc mój policzek swoim kciukiem.
-Nie. Ty jesteś gorszy.- Wtuliłam się w jego dłoń, biorąc komfort z jego
ciepła. Chłopak zniżył swoje czoło do mojego, wzdychając. Zamknęłam oczy,
czując motylki. Czemu on tak na mnie działał?
-To ty mnie doprowadzasz do szaleństwa.- Brunet zniżył swoje usta do
mojego czoła. –I jak? Zgadzasz się?
Miał na myśli tą ulotkę, którą przyniusł. Otworzyłam
oczy. Usłyszałam miauczenie Elli, która wdrapała się na mój brzuch,
patrząc na Sawyer’a swoimi
kocimi oczami. Zagryzłam dolną wargę niepewnie, udając, że myślę. Już
postanowiłam.
Ale Sawyer’owi nie zaszkodzi trochę poczekać za odpowiedzią.
Brunetka z niebieskimi pasemkami w włosach usiadła obok
mnie, kładąc swoją
torbę na ławce przed nami. Nauczycielka od muzyki nie wróciła jeszcze z
swoich
wakacji, więc na tą lekcje zostało przydzielone zastępstwo. Nauczycielka
kazała
się dobrać w pary i odpowiedzieć na pytanie wydrukowane na kartce A4.
Zoey nie
brała muzyki, bo nie miała cierpliwości do uczenia się piosenek. Dla
niej
stolarka była rajem na ziemi. Przez ostatnie dwa dni ujrzałam jej prace.
Wszystko wyglądało na tak starannie wykonane, że nawet nie próbowałam
sobie
wyobrazić ile zajęło jej to czasu. Gdy nauczycielka kazała się dobrać w
pary,
wszyscy od razu poszli do swoich znajomych. Ja nie znałam nikogo.
Złapałam oko
jeden dziewczyny, która bez namyślenia dosiadła się do mnie. Miałam
wrażenie,
że gdzieś już ją widziałam, jednak nie mogłam do końca przypomnieć sobie
kim
była.
-Jestem Alex- przywitałam się. Jej brązowe tęczówki skierowały się w moją
stronę.
-Holly Sumpthon- odparła, podając mi swoją dłoń. Przyjęłam ją, czując jak
jeden z jej pierścionków wbija mi się w palce.
-Nowe mięso?
-Aż tak widać?- Zaśmiałam się niezręcznie. Holly wzruszyła ramionami,
zarzucając swoje włosy za ramię.
-Znam tu wszystkich. Nie trudno ułożyć dwa kawałki puzzli w całość. Same
plusy mieszkając w Burnsville.- Wyjęła swój długopis, niebieski, i napisała
swoje imię drukowanymi literami.
-Mówisz jakby to miasto było jakąś katastrofą.- Wzięłam swój ołówek,
podpisując się na kartce. Bruneta była ubrana w dżinsy których jedna strona
była czarna, a druga w czerwoną kratkę. Jej nogawki znikały w czerwonych Dr
Martensach na platformach. Do tego wszystkiego dochodził t-shirt z znaczkiem
batmana i liczne bransoletki.
-To nie miasto. Tylko niektórzy ludzie, którzy tutaj mieszkają.- Mogłabym
przysiąc, że posłała komuś mordercze spojrzenie. –„She's getting tired of her
high class toys”- Zacytowała pierwsze pytanie. Musieliśmy tylko wypełnić jak
najwięcej tytułów utworów, artystów i albumów.
-„Uptown Girl” Westlife- odpowiedziałam bez namyślenia. Holly wpisała moją odpowiedź
w oznaczone miejsce.
-Ale te miasto nie raz daje swoje powody do mojej opinii- westchnęła,
uśmiechając się. Podparłam swój podbródek łokciem. Głos Holly był ochrypły i szorstki,
jakby paliła od kilku lat papierosy. Jednak nie wyglądała na taką, tym bardziej
pachniała. Czułam od niej słodki zapach perfum. W drugim pytaniu był wpisany
tytuł utworu. Brązowooka bez namyślenia napisała „My Chemical Romance” w
odpowiedzi.
-Weź sobie na przykład autobusy. Ile ich tutaj jeździ? A o taksówkach nic
nie mówię- powiedziała, marszcząc swój nos. Nie wiedziałam jak chodziły
autobusy w Burnsville. Sawyer wszędzie mnie podwoził, a gdy wychodziłam z Cat,
wyręczał go starszy brat mojej przyjaciółki, Trace. Nie miałam nigdy problem z
transportem. Prócz wtedy, gdy pokłóciłam się z Sawyer’em na imprezie u Rayne’a.
Skrzywiłam się lekko, niepotrzebnie sobie o tym przypominając. Mój żołądek
zrobił fikołka do tyłu, gdy moje myśli powędrowały do tej dziewczyny z przed
kilku dni. Ta, która stała przed szkołą. Nadal martwiły mnie jej słowa. Gdy to
powiedziała, wyglądała na taką zawziętą, a tym bardziej na taką, której nigdy
życie nie odmówiło.
-A już ci nie mówię o rozrywce. Masz tutaj jedynie dyskoteki dla
nastoletnich zdzir.- Holly pokręciła głową, jej grzywka wlatująca jej w oczy.
Odgarnęła ją szybko dłonią, zakładając przy tym niebieski kosmyk za ucho.
-Serio?- Uniosłam brew. Zauważyłam, że dużo dziewczyn w szkole ubierało się
dosyć wyzywająco. Miałam takie przeczucie, że wszystkie podpatrywały to od tej
dziewczyny. –Nie ma tutaj żadnych meczy, czy czegoś? „Good Times” Roll Deep”-
Odpowiedziałam na dziesiąte pytanie, które przykuło mój wzrok.
-Jeżeli lubisz takie rzeczy, to czemu nie.- Wzruszyła ramionami, ale
widziałam, że mecze ją nie interesowały. –Jedyna atrakcja, która ratuje to
miasto to cotygodniowe koncerty u Pinecole
-Pinecole?- Spytałam, nagle zainteresowana. Nigdy nie byłam na koncercie.
Mamy nigdy nie było w domu i byłam za mała by pójść sama.
-Mhm.- Kiwnęła głową. Jej oczy zabłysnęły radością i bez pytania
wiedziałam, że kochała to miejsce. Widziałam to u Sawyer’a. Patrzał tak na
Stellę, swój motor. Ten mechaniczny potwór sprawiał mu radość. Nie był by taki
sam, gdyby nie mogł na niej jeździć.
-A tak w ogóle... Może chcesz się ze mną wybrać tam w piątek?- Spytała mnie
nagle. Wyrwałam się z swoich myśli, zaskoczona. Ucieszyłam się, że ktoś chciał
ze mną rozmawiać, a co dopiero gdzieś ze mną wyjść. Nie byłam najciekawszą
osobą. –Oczywiście nie musisz, ale będą tam grać świetną muzykę. Przydałoby mi
się trochę towarzystwa- dodała, gdy nie odpowiedziałam.
-Oczywiście. Pójdę z chęcią.- Uśmiechnęłam się, gdy otworzyła ponownie
usta. Dziewczyna odwzajemniła mój gest i wymieniłyśmy się numerami telefonów,
gdy nauczycielka patrzała w monitor komputera. Następnie zabrałyśmy się za
skończenie wypisywania kartki. Nie sądziłam, że tak szybko zakoleguję się z
tyloma osobami. Nie należałam do najśmielszych osób. Nie było we mnie coś co
przyciągało osoby. Wyglądałam normalni, a mój charakter nie był jednak najbardziej
kolorową kartką, spośród innych. W pewnym momencie, gdy Holly wpisywała
odpowiedź do pytania dwudziestego siódmego, moje oczy wylądowały na wyjątkowo
głośniej dziewczynie. Siedziała na jednym z głośników, nogi skrzyżowane elegancko
przed sobą. Rozmawiała z jakimś chłopakiem, który wyglądał jakby zaraz miał
upaść przed nią. Była u fryzjera. W jej karmelowych włosach pojawiły się blond
pasemka, które dodawały blasku do jej włosów.
-Holly? Kto to jest?- Spytałam, zanim zdążyłam się powstrzymać. Dziewczyna
miała na sobie czerwoną sukienkę, która tuliła jej figurę w wszystkich
odpowiednich miejscach i buty, które kosztowały więcej niż miesięczna wypłata
mojej mamy.
-Jestem zaskoczona, że jeszcze nie znasz jej imienia.- Uniosła brwi, gdy
zdała sobie sprawę o kogo pytam. Dziewczyna siedząca na głośniku w tym czasie
machnęła swoimi długimi włosami, przechylając głowę na bok, gdy powiedział coś
do niej chłopak obok. –To Blaise Miller
Przez chwilę miałam pustkę w głowie. Potem wszystkie myśli wybuchły w mojej
głowie jak rozbite szkło. Blaise. Blaise. Blaise. Dziewczyna, która
wykorzystała Sawyer’a, zraniła go i wyśmiała. Zrobiło mi się niedobrze.
Przeprosiłam Holly i poprosiłam nauczycielkę o przepustkę do toalety. Gdy w końcu
mi ją dała, prawie wybiegłam z klasy. Blaise Miller. Ona go chce z powrotem. Sawyer
był teraz ze mną. Ale co ją zatrzymywało od
zdobycia go? Zrobiła już to raz i z pewnością potrafiła to zrobić
jeszcze raz.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz